chce-tu-zostac

To już 21 miesięcy!!! Nie mogę powiedzieć, że tyle już jesteśmy razem, bo już nie jesteśmy razem... mogę powiedzieć tylko, że to już 21 miesięcy minęło od naszego poznania się. A wydaje się jakby to było wczoraj. Czas strasznie szybko płynie. Choć nie jesteśmy już razem to cieszę się, że dane mi było poznać tak cudowną osobę jaką jest Natalia. Jest najwspanialszą osobą jaką dane mi było poznać w swoim życiu. Jest niesamowicie ciepłą i kochaną osobą. Nie wiem czy będziemy jeszcze kiedyś razem, czy nie, ale to, że byliśmy razem to był najpiękniejszy okres w moim życiu. W sumie to mimo wszystko cieszę się, że się rozstaliśmy. Jasne, że chcę być z Natalią, ale to rozstanie dobrze nam zrobiło. Stosunki między nami się bardzo ociepliły. Gdybyśmy się nie rozstali to dalej byśmy tkwili w takiej próżni, nie potrafiąc ze sobą normalnie rozmawiać. Nie wiem jest to tylko moje zdanie, ale wydaje mi się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku. Powoli chyba wszystko zaczyna się dobrze układać. Choć może tylko mi się tak wydaje. Nati miała rację, takie rozstania czasem dobrze robią. W naszym przypadku chyba dobrze zrobiło. Wychodzi na to, ze po naszym rozstaniu niepotrzebnie się smutałem :) Ale jak to wszystko będzie czas pokaże. Trudno mi myśleć o tym jak to będzie. Bardzo bym chciał, żeby wszystko się ułożyło, żebyśmy znowu byli razem. Bardzo tego chcę. Wiem, że na razie to nie jest możliwe. Dopiero po maturze. Ale ja będę czekać, nawet całe życie jeśli będzie trzeba... A na razie trzeba się cieszyć. Przecież dziś jest takie małe święto!

Kurcze wczoraj pisałem, że dzisiejsza notka będzie maksymalnie optymistyczna, a tu znowu jakieś pesymistyczne brednie. Trzeba coś z tym w końcu zrobić. Od następnej notki więcej optymizmu dodam do swoich notek. Tak teraz mi się na pewno uda ;)

Dobra, jakaś głupkowata mi ta notka wyszła. Następna będzie jakaś 'normalniejsza'. Zresztą stwierdziłem, że ostatnie notki w ogóle jakieś takie pesymistyczne są i nie da się ich czytać. Trzeba będzie więcej optymizmu wprowadzić na tego bloga, ale to już w następnej notce.

Wczoraj byłem z mamą i babcią u cioci Hani. W sumie to poszliśmy odwiedzić ciocie Helę. Musze przyznać (bo dawno już jej nie widziałem), że świetnie się miewa. Wracając do domu mama zaczęła pytać o Natalię. Czy rozmawiamy ze sobą, choćby na gg, czy wysyłamy do siebie smsy. Widziała, że to rozstanie rozwaliło mnie psychicznie... widziała oczy, które zaszły się łzami (choć nic nie powiedziała). Pierwszy raz dostrzegłem jej ciepło. Pierwszy raz nie wstydziłem się pokazać mamie tego co czuję do dziewczyny. Dawniej wydawało mi się to jakieś... no nie wiem, nienormalne??? Tak, chyba tak. Zauważyłem, że nawet zrobiło się jej przykro w jakimś sensie, że się rozstaliśmy. Bardzo polubiła Natalię. W ogóle z Nati jest zupełnie inaczej. Do tej pory kiedy była mowa o jakiejś dziewczynie to zawsze powtarzała, że na to będę miał jeszcze czas, a na razie żebym zabrał się za naukę. A z Nati?! Zbliżała się moja matura a ja wybywałem w weekend z domu i nic nie słyszałem o tym żeby się uczyć. A jeśli w jakiś dzień nie poszedłem to zaraz się pytała czy coś się stało, bo nie poszedłem. A wracając do rozmowy z mamą to na koniec mnie pozytywnie zaskoczyła. Powiedziała, że wszystko będzie dobrze, że jeszcze będziemy razem... że jeszcze zobaczę, że będzie dobrze. Tylko, że ja tak bardzo się boję, z każdym dniem jest mi coraz bardziej ciężko... ale musze dać radę, muszę wierzyć (żeby nie wiem co) w to, że będzie dobrze. Muszę!!!

Czemu tak jest? Zawsze kiedy wydaje mi się, że wszystko między mną a Nati wraca powoli do porządku dziennego muszę dostać w tyłek od życia. Czemu?! Kiedy wydaje się, że wszystko powoli zaczyna się układać, musi wtedy wydarzyć się coś, że nasze relacje od razu ulegają pogorszeniu. Wczoraj takim zdarzeniem był wysłany sms nie tam gdzie trzeba. Czemu numer komórki Nati tak bardzo zapisał mi się w pamięci. Zawsze kiedy wysyłam do kogoś smsa muszę go najpierw wysłać Nati? Nie robię tego specjalnie. To jest odruch, może to dla tego, że to do niej praktycznie wysyłam smsy, a jeśli już do kogoś innego t z przyzwyczajenia wybieram numer Nati. Taki odruch... Dałem wczoraj dupy. Najbardziej mnie wkurza, że Natalia odebrała to jako, nie wiem, chęć wzbudzenia zazdrości, czy też chęć odegrania się na niej za to nasze rozstanie. Tak nie jest i nigdy nie bedzie. Nigdy nie chciałem jej świadomie zranić. Tylko te moje głupie przyzwyczajenia... Najgorsze jest to, że choć nie jesteśmy już razem znowu ją skrzywdziłem. Nie było to specjalnie. Mam nadzieję, że kiedyś wybaczy i zrozumie, że nie zrobiłem tego specjalnie. Swoją drogą musze coś z tym zrobić (tzn. z wysyłaniem smsów). No bo faktycznie ten wczorajszy sms mógł być odebrany jako chęć odegrania się na Nati. Była smutna i było jej przykro. Znam ją na tyle dobrze, że nie musze jej widzieć, żeby to wiedzieć. Strasznym jestem palantem. Tak naprawdę to ja jestem do niczego, wszystko zawsze muszę spieprzyć. Zaczynam coś powoli odzyskiwać i zaraz musze to jeszcze bardziej stracić. Innymi słowy kiedy zrobię krok w przód, zaraz musze zrobić trzy kroki w tył. Zamiast zbliżać się do celu to ja się coraz bardziej oddalam.

Mam tylko nadzieję, że kiedyś uda mi się pokonać tą złą passę w moim życiu i nie robić już kroków w tył. Tylko robić same kroki w przód... mam taką cichą nadzieję.