chce-tu-zostac

Już za tydzień będzie nasza druga rocznica. Choć w sumie powinienem napisać byłaby druga rocznica... Gdyby wszystko układało się dobrze, gdybym tego wszystkiego nie spieprzył to za tydzień świętowałbym z Nati drugą rocznicę bycia razem. Miał to być naprawdę wyjątkowy dzień, nawet po rozstaniu miał to być wyjątkowy dzień. Planowałem, że właśnie 3 czerwca zaczniemy wszystko od nowa. Myślałem wtedy, że to będzie już po maturach i po tym co razem przeżyliśmy, moglibyśmy spróbować jeszcze raz. W końcu łączyło, a może nadal łączy naprawdę coś wyjątkowego. Z zaproszenia nic nie wyszło i się nie dziwie. Po tym wszystkim trudno się dziwić, żeby Nati chciała rozdrapywać starą ranę jaką się stałem przez te już blisko pół roku. A pomyśleć, że mieliśmy jeszcze nie tak dawno temu tyle wspólnych planów. Przecież w tym roku miałem się oświadczyć, oboje tego pragnęliśmy. Jednakże w jednej chwili wszystko się skomplikowało, zawisły nad nami czarne chmury. Tak sobie teraz myślę, że to wszystko może było jakąś próbą, próbą naszej miłości. Nawet jeżeli to była próba to ją przegraliśmy, choć może trafniejszym określeniem będzie 'ja przegrałem'. Może niezbyt wystarczająco walczyłem o naszą miłość. Trudno mi uwierzyć, że z wielkiej miłości awansowałem na starą ranę, której lepiej nie rozdrapywać. Najbliższa sobota będzie najgorszym dniem od czasu naszego rozstania. To naprawdę miał być wyjątkowy dzień. Wszystko miałem zaplanowane już w listopadzie, chciałem, żeby wszystko wypadło tak jak to sobie zaplanowałem. Nie wyszło... nie wyszło nawet to co planowałem, to o czym mówiłem w dniu naszego rozstania. Wtedy wydawało mi się, że dokładnie 3 czerwca zaczęlibyśmy wszystko od nowa. tym samym była by to podwójna rocznica. Dwa lata znajomości i zarazem pierwsza rocznica kiedy świat narodziłby się dla nas na nowo. Wszystko miało być tak ładnie, pięknie. Miałem się niczym nie martwić bo wszystko miało być dobrze. Ja naprawdę myślałem, że to się może udać, ale się nie uda. Nic nie zacznie się od nowa. Nie będzie 'reaktywacji' tego związku, nie będzie wspólnego spędzenia czasu i świętowania drugiej rocznicy naszej znajomości. Zamiast tego spędzę ten dzień w samotności. Jak? Nie wiem jeszcze. Na pewno będę musiał znaleźć sobie jakieś zajęcie by nie myśleć o tym wszystkim, nie myśleć o tych wszystkich planach związanych z tym dniem. Bo rozmyślanie o tym i zastanawianie się jakby to było, gdyby wszystko wyszło tak jak planowałem będzie jeszcze bardziej bolało niż spędzenie tego dnia w samotności.

Obrączka, kawałek srebra, nic wyjątkowego. Dla mnie jednak ten kawałek srebra jest najważniejszą rzeczą jaką posiadam. Wczoraj na uczelni kumpel jak to stwierdził, że się tak zapyta czy ja mam obrączkę. No mam. W sumie to nie jesteśmy z Natalią razem, ale dalej ją noszę. Czemu? Wiele jest powodów. Pamiętam jak je kupowaliśmy, powiedziałem wtedy Nati, że dopóki będę miał obrączkę na palcu to tak długo będę ją kochał. Jest jeszcze jeden ważny powód, ta obrączka jest 'częścią' Nati. Dzięki tej obrączce ta część Natalii jest przy mnie cały czas. Nie cały czas nosiłem obrączkę. Po rozstaniu, przez jakiś czas nie nosiłem jej. Nie nosiłem jej dopóki sobie nie przypomniałem słów, które padły z mych słów zakładając Nati na palec obrączkę. Jednak to nie tylko dlatego z powrotem zacząłem ją nosić. Ta obrączka pomogła mi w najtrudniejszych momentach po naszym rozstaniu. Pozwalała mi wierzyć, że wszystko będzie dobrze, że wszystko da się naprawić. I pomyśleć, że chciałem tą srebrną obrączkę zamienić pewnego dnia na złotą... Ale ja głupi byłem. Kiedy kupowaliśmy te obrączki, ja wierzyłem, że one będą mieć 'magiczną' moc. Wierzyłem, że dzięki tym obrączkom będziemy wiecznie razem. No i mam to swoje 'wiecznie razem'. No ale cóż, rozczarowania bywają bolesne. Jednakże niezależnie od wszystkiego, nawet jeśli nigdy nie będziemy już razem, ja cały czas będę nosił ten dla mnie święty krążek.

Deszcz, który cicho pada. Deszcz, który cicho szlocha... Patrzę na okno i widzę jedną kroplę, która spływa po szybie w dół. Spływa wolno, tak samo wolno jak łzy po moim policzku. Cisza, ta cisza dookoła mnie - jedna myśl, nie chcę dłużej już żyć. Leżę na podłodze, zamknąłem oczy, by jeszcze raz ujrzeć Cię. Uśmiechasz się do mnie, podchodzisz bez słowa i składasz pocałunek na mych ustach. Łzy ciekną, lecz nie ocieram ich... to łzy samotności. Spoglądam, a dookoła mnie nasze wspólne zdjęcia. Podnoszę to, które najbliżej leży, uśmiechasz się, masz taki słodki uśmiech. Cisza, ta cisza dookoła mnie - jedna myśl, nie chcę dłużej już żyć. Zamykam oczy. Tak bardzo samotny, straciłem Cię. A przecież byłaś przyjacielem, byłaś miłością, sensem istnienia mego. Byłaś wiarą, nadzieją, byłaś muzą. Byłaś wszystkim, Słońcem za dnia, Gwiazdą wieczorem, byłaś wszystkim. Leżę samotny na tej podłodze, obdarty z wszystkiego. Tylko cisza mi towarzyszy. Cisza, ta cisza dookoła mnie - jedna myśl, nie chcę dłużej żyć. Tak sobie myślę, czy miłość, którą Cię darzę, grzechem się okazała... ktoś mi Ciebie z ramion brutalnie wyrwał. Cicho szlocham, nie potrafię już bez Ciebie żyć. Moje życie bez Ciebie jest puste, wyprane z wszelkich kolorów. Za oknem pada, szarość spowiła całe miasto... ta sama szarość spowiła moje serce. A ono tak bardzo krwawi, ono tak bardzo pragnie znowu Twej miłości. Me serce ma dość już samotności i tej ciszy. Cisza, ta cisza dookoła mnie - jedna myśl, nie chcę dłużej samotnie żyć. Muzyka w tle. Piosenka niezwykła, piosenka, która leczy rany. Utwór nam dobrze znany. Otulony chłodem, zamykam oczy, chcę znowu śnić. Zamykam oczy by znowu z Tobą być...

Sporo czasu nie zaglądałem na bloga. Zresztą w ostatnim czasie jakoś w ogóle nie miałem czasu na robienie czegokolwiek na komputerze. No ale pojawiła się okazja, mam trochę wolnego czasu, więc postanowiłem nadrobić zaległości w pisaniu bloga. A przyznam się szczerze, że brakowało mi pisania, przyzwyczaiłem się w jakimś sensie do pisania, ot taki dziwny nawyk :) No ale to nadrabianie zaległości wypadało by zacząć od początku, wiec zaczynam.

Początek tej miesięcznej nieobecności nie był najlepszy. Wysłałem do Natalii smsa z pytaniem czy nie poszłaby ze mną na kolacje 3 czerwca. chciałem w ten sposób przeprosić za wszystko i gdzieś tam w głębi miałem nadzieje, ze będziemy mogli zacząć wszystko od nowa. Pamiętam jak się rozstawaliśmy, powiedziałem wtedy Natalii, że 3 czerwca poszlibyśmy na kolację. Była by to wyjątkowa data bo z jednej strony dwa lata znajomości, a z drugiej zaczęlibyśmy wszystko od nowa (świat narodziłby się dla nas na nowo). Myślałem, że to naprawdę może się udać... ale po raz kolejny się pomyliłem. Jak się okazało jestem starą rana, której Natalia nie chce rozdrapywać. Rozumiem to, nawet się nie dziwie, przecież po tym wszystkim złym czego doświadczyła ode mnie trudno się dziwić, że nagle o wszystkim zapomni i wszystko będzie jak na początku naszej znajomości. Po otrzymaniu smsa z odpowiedzią na moje zaproszenie byłem wściekły, ale nie na Natalie tylko na samego siebie. Tak na siebie, za to, że jak skończony debil narobiłem sobie nadziei i nagle dostałem na opamiętanie w pysk. Ale może to i lepiej, zniknąłem (choć nie całkowicie) z życia Nati. Przestałem ją nękać, dałem jej wolność. Tak mi się przynajmniej wydaje. Czy to dobre rozwiązanie? Nie wiem, trudno mi odpowiedzieć. Po tych trzech miesiącach od naszego rozstania wiem, że jeśli będę musiał zapomnieć o Natalii (jeśli ona powie, że tak będzie lepiej, bo tylko wtedy będę starał się zapomnieć) to nie będzie to łatwe. Trudno będzie zapomnieć o kimś kogo się tak mocno kocha, z kim się wiązało tyle planów. Kurcze piszę takie brednie jakby to było już wszystko przesądzone. A przecież jeszcze wszystko może się wydarzyć. Choć od dłuższego czasu męczy mnie pytanie czy Natalia jeszcze mnie kocha. Przynajmniej tak troszkę, choć trochę, żeby był ten cień szansy, chociaż najmniejszej szansy na to, że jeszcze może być dobrze miedzy nami. Nie mogę sobie darować tego, że wszystko tak zepsułem, że zepsułem naprawdę wspaniały związek. Nie będzie przesadą jak napisze, ze tworzyliśmy naprawdę wspaniałą parę. Pasowaliśmy do siebie. No ale dość rozczulania się na dzisiaj. Wypadało by napisać o całej reszcie, która się wydarzyła podczas ostatniego miesiąca. Jak już wspominałem wziąłem się w garść i zaczynam normalnie żyć. Choć prawda jest taka, że bardzo brakuje mi Nati. Myślę o niej cały czas. Naprawdę bardzo mi jej brakuje, a najbardziej wtedy jak widzę zakochane w sobie pary. To jest najgorsze, bo wtedy od razu przypomina mi się jak bardzo dałem du... tzn. tych... pośladków, no ;) Ale żarty na bok, wracając do tematu, zaczynam w miarę normalnie żyć. Choć brakuje mi czasu. Cały czas jest coś do zrobienia, a to coś to wiąże się z uczelnią. Do tego zbliża się sesja, teraz to ja już praktycznie nie będę miał wolnego czasu. Kurcze, ale cały czas zbaczam z tematu. Co się jeszcze działo przez ten miesiąc? Hmmm... no jakby nie było dość mocno zaprzyjaźniłem się z Eweliną i Grześkiem. Jak już kiedyś pisałem, w którejś notce fajna z nich para i bardzo ich oboje lubię, ale czasem mam dość. Czemu? Oni tak bardzo w sobie zakochani, jak niegdyś my z Natalią. Jak tak człowiek na nich patrzy to od razu przypominają się najwspanialsze chwile i łzy aż cisną się do oczu... no ale nic. Okazałem się skończonym kretynem to teraz mam za swoje. Wspominając ostatni miesiąc muszę wspomnieć o Juwenaliach, zarówno tych uczelnianych, jak i tych rzeszowskich. Zarówno jedne jak i drugie spędziłem w towarzystwie Eweliny i Grześka. Choć na tych uczelnianych byliśmy jednak większą paczką, czyli: ja, Ewelina, Grzesiek, Ewa, Łukasz, Magda, Natalia i Maciek. Po juwenaliach razem z Grześkiem odprowadziliśmy najpierw Ewelinę do domku, a potem Magdę odtransportowaliśmy pod blok jej faceta. I tu była niespodzianka :) jak się okazało Madzia chodzi z moim kumplem z podstawówki. Rany jaki ten świat jest mały :P Heh fajnie było zobaczyć (po tych kilku latach). Najśmieszniejsze jest jednak to, ze mieszkamy na tym samym osiedlu, a się w ogóle nie widujemy. A co do juwenaliów rzeszowskich to byłem tylko jeden dzień, na koncercie Myslowitz. Tylko jeden dzień, bo w środę nie mogłem, uczyłem się do kolokwium, a w piątek padało i szkoda było iść i stać w błocie. Te rzeszowskie juwenalia były naprawdę bardzo udane. Świetny koncert, zabawa przednia. Po koncercie razem z Grześkiem odprowadziłem Ewelinę do domu. Grzesiek odtransportował Ewelinę pod same drzwi, ech ci zakochani ;) Następnie wpadliśmy do Grześka po dokumenty i kluczyki do samochodu i pojechaliśmy do Tesco. Małe zakupy (czytaj: browar) i pojechaliśmy do Grześka na mieszkanie. Dwie Tatry Mocne i mnie nie było. Hehe, ale za to wesoło było. Grzesiek stwierdził, że się przejdzie i mnie odprowadzi. I poszedł ze mną, w pantoflach!!! :) O rany wyglądaliśmy nieziemsko :P Doszliśmy do mojego bloku, Grzesiek stwierdził, że obiecał Ewelinie, że pokaże mi że jak kasztan kwitnie to pachnie. Tyle, że te kwiaty wysoko rosły. Skakaliśmy, rzucałem kurtką :P ale to nic nie dało. W końcu dałem kurtkę Grześkowi i padło moje najgenialniejsze zdanie tej nocy ‘Ty trzymaj kurtkę, a ja idę na to drzewo’. Tak, ale o wejściu na drzewo w moim stanie nie było mowy :P Grzesiek złamał jakąś gałąź i tym patyczkiem jakoś się udało urwać. Przecudny dostałem bukiet :D A potem parę toastów piwem pod moją klatką i o 4 rano zakończyliśmy imprezowanie :) Grzesiek stwierdził, że jak wróci do domu to mi puści sygnałka. No i akurat, zanim wylazłem na czwarte piętro to puścił sygnałka. Jak to, na drugi dzień, motywował najpierw zapomniał, ale sobie przypomniał. Wolał puścić bo stwierdził, że jak nie puści to bym się ubrał i poszedł go szukać. I kto wie, pewnie by tak było :P O rany, ośmialiśmy się równo! Takie juwenalia powinny być częściej. Zresztą teraz mogę wracać o której chcę. Odbyłem rozmowę z mamą, jakiś czas już temu, wszystko sobie wyjaśniliśmy. Teraz już wiem, czemu nie chciała żebym późno wracał do domu. No i nie powiem, teraz wszystko rozumiem, wystarczyło tylko porozmawiać. Co do ostatniego piątku, to widziałem się z Natalią. Zawiozłem jej plakat na prezentację. Chwilę porozmawialiśmy, było fajnie, choć krótko. Naprawdę fajnie było ją przytulić, pocałować (pomimo, iż to tylko w policzek), czuć jej bliskość. Serce waliło jak szalone...

PS. /w sprawie ostatniego komentarza/: Nie chcę zapomnieć, po prostu mam sporo spraw na głowie i nie miałem ostatnio czasu napisać notki, chociaż jednej, krótkiej. Zresztą nawet gdybym chciał zapomnieć to nie potrafiłbym. A wiesz czemu? Bo po pierwsze, jakby nie było nadal Cię kocham, po drugie zależy mi na Tobie, a po trzecie, stanowisz część mojego życia. Tą najpiękniejszą część życia, bo to z Tobą przeżyłem najcudowniejsze chwile swojego życia, a o tym nie można zapomnieć. Szkoda, że tak na to wszystko patrzysz, fakt moja sprawa, że NIE CHCĘ zapomnieć. To są moje wspomnienia i chcę je pamiętać, i nikt mi tych wspomnień nie odbierze. A co do tego, że to już niestety nie Twoja sprawa, no cóż, szkoda, że tak na to wszystko patrzysz. Miałem masę wątpliwości, ale teraz już wiem, już mnie nie kochasz. W sumie to się chyba nawet z tym już pogodziłem. Zresztą trudno się dziwić, po tym wszystkim co zrobiłem, jak można było by mnie kochać. Teraz pozostaje mi już tylko jedno, życzyć Ci wszystkiego najlepszego w życiu. A pamiętam ile razy powtarzałem, że na Ciebie nie zasługuje i chyba sobie wykrakałem. Jeśli naprawdę chcesz, żebym o Tobie zapomniał to jedynie mogę zniknąć z Twojego życia, ale nigdy nie zapomnę, a tym bardziej nigdy nie przestanę kochać. Bo ja mogę tylko z niknąć z Twojego życia, ale to tylko na Twoją prośbę, bo przecież do miłości Cię nie zmuszę. Wiem jak bardzo Cię skrzywdziłem, ile się nacierpiałaś z mojego powodu. Ja to wiem... i wysoką cenę przyszło mi zapłacić. Przecież Cię straciłem. Te wszystkie nieprzespane noce, to ciągłe obwinianie się o wszystko, to poczucie winy i te ciągłe wyrzuty sumienia, to zastanawianie się czy da się to wszystko naprawić, czy jeszcze w ogóle choć trochę mnie kochasz. Choć wiem, że po czymś takim nie można mnie kochać i nie można chcieć być ze mną. To nie jest mało, zapłaciłem naprawdę wysoką cenę, ale pomimo tego nigdy o Tobie nie zapomnę i zawsze będę miał nadzieje, że jeszcze kiedyś, pewnego dnia będziemy razem. Po co to piszę? Nie chcę żebyś poczuła się atakowana z mojej strony, nie, po prostu uważam że masz prawo znać prawdę. O nic też Cię nie obwiniam, bo dobrze wiem, że wszystkiemu jestem winny tylko i wyłącznie ja sam, nikt więcej. Więc jeśli do kogoś mam pretensje to tylko do siebie.