chce-tu-zostac

"Budzić się nikomu niepotrzebnym, jak w koszmarnym śni...". Czarne chmury zawisły nade mną, ciągła depresja nie chce minąć. Cytat, którym zacząłem notkę nie jest przypadkowy. Od kilku dni czuję się niepotrzebny. Zupełnie nikomu niepotrzebny. Każdy ma swoje sprawy, nikt nie ma dla mnie czasu, a mi jest tak bardzo ciężko. Chciałbym siąść, pogadać... nawet o takich bzdurach, ale za to czuć, że jestem potrzebny. Nawet Łukasz ostatnio nie ma czasu, tzn. może i ma ale nie chcę mu zajmować czasu. Przygotowuje się do przyjazdu Moniki... nie chcę mu przeszkadzać. Może to nie jest dobre dla mnie, taki odsuwanie się w kąt. Tak naprawdę to wszystko sprowadza się do jednego. Doskonale zdaję sobie sprawę, że to nie jest możliwe, ale chciałbym czuć się znowu potrzebny. A pamiętam jeszcze jak dwa lata temu zapewniałem wszystkich (z samym sobą na czele), że stały związek i uczucie to nie dla mnie. Byłem wtedy pewien, że nie jest mi to potrzebne, że najlepiej jest być samemu. A jeśli być w jakimś związku to tylko w takim luźnym, bez żadnych zobowiązań. Zmieniłem zdanie dopiero jak 'zasmakowałem' życia w stałym związku. Kiedy wszystko straciłem, zrozumiałem, że ja nie potrafię być sam... już nie umiem być sam. Szlag mnie trafia każdego dnia widząc te wszystkie szczęśliwe, zakochane pary ludzi. Ci wszyscy ludzie czekający na telefon, smsa czy też na przyjście tej swojej drugiej połowy. A ja sam... telefon milczy całymi dniami. Nie mogę spać... w głowie jedna tylko myśl, ciągle ta sama. Nawet gdybym chciał zapomnieć to nie potrafię. Nie chcę zapomnieć, nie umiem... Nie potrafię już z wszystkiego żartować, śmiać się. Uśmiech na mojej twarzy jest sztuczny, dobrze o tym wiem. Włożyłem maskę pod którą ukryłem ból i cierpienie. Myślałem, że będzie mi łatwiej, że gdy się rozstaniemy... znowu w coś uwierzyłem??? Może tak, może nie. Myślałem, że to nie będzie tak bolało, że nie będę o tym wszystkim tyle myślał. Jedyne pocieszenie w tym, że mówiąc 'kocham' nigdy nie kłamałem. Choć to marna pociecha. Tak bardzo chciałbym znowu czuć się potrzebny. Chciałbym znowu być kochany... nie chcę być sam. Nie potrafię być sam. Dawniej mi to odpowiadało, samotność była taka fajna. Robiłem co chciałem. Wydawało mi się to fajne. Teraz jest jednak inaczej. Ciężko mi jest. Wszystko mi ją przypomina, wszystko mi się z nią kojarzy. Całymi dniami zadręczam się pytaniami: Czy to musiało tak być? Czy można było temu wszystkiemu zapobiec? Czy to naprawdę musiało się tak skończyć? Czy ona jeszcze kiedyś wróci? Na żadne z tych pytań nie potrafię sobie odpowiedzieć. Nawet nie potrafię o tym nie myśleć. Im bardziej staram się o tym nie myśleć, to tym bardziej myślę. Chociaż tyle, że ostatnio sporo czasu spędzam w domu samotnie. Nikt dzięki temu nie widzi moich łez, które napływają do oczu, a których nie potrafię powstrzymać. Nie mówię, że to źle. Nawet nie próbuję się żalić. Zasłużyłem sobie, należało mi się. Chciałbym tylko jednak obudzić się pewnego dnia i znowu potrzebnym być. Mam dość tego zadręczania siebie samego. Wiem, że to do niczego nie prowadzi, że dzięki temu nic nie zyskam. Ale przecież nie można przestać kochać tak na żądanie. Chyba wszystko mnie przerosło, nie radzę sobie z tym wszystkim. Ale muszę być silny, wytrwać do końca. Choć nie wiem co przyniesie jutro, to jednak musze być silny. Dawniej byłem sam i dawałem sobie radę, to teraz też dam.

Nowy motyw muzyczny na ten tydzień: VIR - "Nie mów, że nie kochasz". Rany, kocham tą kapelę!!! :P Ale wiadomo, w końcu to chłopaki from Rzeszów.

Wczoraj naszła mnie ochota, żeby pojechać na cmentarz. Jednak jeszcze poczekam, zrobi się cieplej wtedy pojadę. Bo jak pojadę na grób dziadka to jak zwykle trochę czasu spędzę na cmentarzu. Tym bardziej, że dawno już nie byłem. Pojadę jak będzie cieplej

Ten blog przeszedł niezwykłą metamorfozę. Na początku te notki były takie nieskładne, nie mające większego sensu. Kolejnym etapem były rozważania na temat miłości. I teraz wreszcie opisywanie swoich przeżyć, emocji, doświadczeń. W sumie to wczoraj zadałem sobie pytanie po co ja jeszcze piszę tego bloga? Ten blog powstał dla osoby bliskiej sercu memu, miał być takim małym ołtarzykiem naszego szczęścia. No ale kiedy tego szczęścia już nie ma? Trudno było by mi skasować go ot tak po prostu. Trudno byłoby się rozstać z tymi wszystkimi wspomnieniami i przemyśleniami tutaj spisanymi. A poza tym to cały czas wierze, że jeszcze kiedyś nadejdzie taki czas, kiedy znowu będziemy razem.

Od paru dni piosenką, która mi towarzyszy całymi dniami jest piosenka James'a Blunta - 'Goodbye My Lover'. Niesamowicie piękna piosenka... tak bardzo pasująca do mnie w tej chwili. I jeszcze ten kapitalny tekst. Piękna piosenka, choć dołująca człowieka jeszcze bardziej. Może tą piosenką pogarszam tylko swoje samopoczucie, ale tak już jest z nami ludźmi. Kiedy jest nam źle to wtedy słuchamy jakichś smętków. Choć nie wiem czemu tak jest. Gdybym słuchał czegoś pogodniejszego, bardziej optymistycznego to wtedy byłoby mi na pewno dużo łatwiej. Ale piosenka jest fajna i nic na to nie poradzę, a przy tym jeszcze opisuje mnie samego. Tak w ogóle to słuchając tej piosenki t zaczął się tworzyć w mojej głowie szkic na nowy wiersz. Więc kto wie, być może powstanie nowy wiersz :)

Dawno nie było już nic o mojej 'kochanej' uczelni. Nie chce mi się już chodzić na wykłady, a jeszcze jak się zrobi ciepło to już w ogóle mi się nie będzie chciało. W czwartek egzamin z administracji i poprawka z ekonomii. Samą administracją się nie przejmuje, gorzej z ekonomią. Byle by tylko zaliczyć i mieć spokój. Co do wykładów to mogę chodzić i będę na pewno chodzić na Integrację Europejską. Sam przedmiot trudny nie jest, a przy tym świetny wykładowca. Rany jak on wspaniale mówi. Spokojnie! Panowie mnie nie interesują :D Ale ten facet jest pełen charyzmy i poczucia humoru. Gdyby wszyscy wykładowcy byli tacy... życie studenta byłoby o wiele łatwiejsze i prostsze. Marzenia ściętej głowy. Na razie jedna chodzę na wykłady w kratkę. Na coś tam sobie pójdę, a na coś nie. Nie chce mi się studiować już :) Zaspokoiłem już ciekawość, już wiem jak to jest być studentem. Teraz może trzeba spróbować życia wojskowego ;) Nie no żartuję, do woja mi się nie spieszy, tzn. w ogóle się nie wybieram... No ale teraz trzeba wracać do nauki. W czwartek dwa egzaminy ;(

Od zawsze pomagałem ludziom, nawet tym, którzy na to nie zasługiwali. Nie wiem czy to wada, czy zaleta. Ale tak już jest, że cudzymi problemami przejmuję się bardziej niż swoimi. Zabolało mnie dziś to, że nie mogłem pomóc Nati. Choć wiem tylko tyle, że ma problem z mamą to chciałbym jej jakoś pomóc. Nie mogę jednak. Ta bezsilność najbardziej mnie wkurza. Wiem, że na siłę nie można nikomu pomóc, tym bardziej, że taka pomoc może tylko odnieść odwrotny skutek. Boli mnie widok smutnej Nati, coś w środku wtedy ściska... zawsze kiedy była smutna tuliłem ją mocno, a dzisiaj nawet tego nie mogłem. Wiedziałem, że mi nie wolno. Ale tak bardzo chciałbym jej jakoś pomóc, sprawić, żeby się choć na chwilę uśmiechnęła. Chciałbym pomóc, w jakikolwiek sposób, ale bezsilność... Gdybym mógł tylko jakoś jej pomóc, w jakikolwiek sposób...